Sahibine Marksist Notlar

  Hep işçi sınıfı işçi sınıfı diye “slogan” attığım için beni artık okumayacağınızı düşünerek Weberyan [1] bir analiz yapıp meseleyi yine sonunda işçi sınıfına bağlayacağım. Olsun yine de ufkunuz açılacak ve ezberiniz bozulacak ve keyifli olacak diye düşünüyorum. Yapamazsam da bana hiç acımayın ve acımasızca eleştirin. O zaman başından başlayalım… Temel mesele, İktidarın gücünü, sadece bu gücü paylaştığı çeperindeki iktidar odakları üzerinde değil hükmedilenler üzerinde kullanmasını sağlayacak, “moda” tabirle rıza; “ alaturka” tabir ile sözleşme inşa etmesine bağlıdır. Bu inşa iki türlü gerçekleşir:   Ceza ya da ödül ya da çeperindekilere ve ipi tutanlara ödül; hükmedilenlere ceza ile. İktidar gücü, doğal olarak şiddet kullanma ya da ödüllendirme gücüdür. Ancak hiçbir iktidar bütün nüfusu şiddet kullanarak ya da ödüllendirerek bir sözleşmenin hükümlerine uyulmasını-rıza gösterilmesini bekleyemez. Bu yüzden bir meşruiyet [2] oluşturmalıdır. Jean Jacques Rousseau’nun dediği gibi

Analarımızın terlikleri genelde hedefi bulmaz; çünkü hedef gözetmezler. Kitlesel bir ortalama bilinç bütünlüğü olarak işçi sınıfı (tamamı için değil fakat içlerinden sınıf bilincine erişebilmiş ya da bu bilincin etrafında dolaşan büyük bir çoğunluğu kastediyorum), sosyalist harekete genelde zarar vermek istemez. Hatta gündelik bilinçlerinde onları yaramaz çocukları olarak görür. Bakmayın siz bunlar terööree diyen aymazlara; onlar sınıf tercihi düzenden yana yapmış lümpenlerdir. Gerçek hayatta kendi yaramaz çocuklarına karşı bu yalancıktan sinir gösterisi terliği enselerine yapıştırmak olmasa da sosyalist hareketi siyasal-politik olarak yalnızlaştırmak olarak vuku bulur. Sendikasına girmez, partisine oy vermez. Eylemlerine katılmaz. Sadece yolda sokakta bildiri dağıtırken bu çocuklar haklı deyip geçer. Çünkü bir güç fetişi [i] ve düzenin medyası tarafından kuşatılmıştır. Gündelik geçim mücadelesi onun politikaya katılmasına engeldir ya da öyle düşünür. Onlara göre politika zenginin ava